Na een avondje gezellig overlegd te hebben waren we eruit. We zouden met een groepje vrienden een flink vuur in de vuurkorf bij ons achter ’t huis bouwen, en er een gezellige avond van maken. Nog 1 keer met zijn allen samen, voordat ieder zijn eigen weg zou gaan. We wisten niet wanneer we elkaar daarna weer zouden zien. Dat we vrienden zouden blijven stond voor ons allemaal wel vast. Maar ja, als je allemaal naar een ander deel van Nederland verhuisd is het maar de vraag hoe vaak je elkaar gaat zien. Joyce en ik zouden voor het vuur zorgen. Niet wetend waar we moesten beginnen zijn we maar gewoon gaan zoeken op haardhout Arnhem in de hoop dat we leuke haardhout aanbiedingen zouden kunnen vinden. Het moest tenslotte niet te duur worden. Nadat we dat geregeld hadden moesten we nog op zoek naar een grote vuurkorf. We moeten er wel met 15 man omheen kunnen zitten, en het liefst ook allemaal nog een beetje warmte voelen. Eenmaal alles geregeld was de avond daar. De volgende dag zouden de eersten al vertrekken, maar daar wilden we nog niet aan denken. We haalden herinneringen op, aan ruzies, aan plezier, aan exen, feestjes en onderlinge relaties. We hebben gelachen en ook gehuild. Ik kan met recht zeggen dat het de meest epische avond was die ik in tijden had meegemaakt. Hier zat ik dan, met mijn beste vrienden. We zouden altijd vrienden blijven. Dat wist ik zeker. Deze mensen zou ik de rest van mijn leven mee willen delen. En het was fijn te weten dat zij dit ook met mij wilden.